در OSPF، منطقه‌های داخل یک AS (Intra-area) ارتباطاتی مستقیم و با کمترین تاخیر دارند و به همدیگر در یک منطقه داخلی متصل می‌شوند. اما منطقه‌های بین دو AS (Inter-area) معمولاً شامل چندین منطقه می‌شوند و برای تبادل اطلاعات باید از روترهای مرزی (ABR) عبور کنند، که این کار می‌تواند باعث افزایش زمان تاخیر و پیچیدگی در مسیریابی شود.
دسته: ccnaRIPv1 یک پروتکل مسیریابی کلاسیک است که فقط از آدرس‌های IP کلاسfull پشتیبانی می‌کند و قابلیت‌هایی مثل VLSM (Variable Length Subnet Mask) و Authentication را ندارد. در مقابل، RIPv2 از آدرس‌های CIDR (Classless Inter-Domain Routing) پشتیبانی می‌کند و می‌تواند اطلاعات اضافی مانند ماسک زیرشبکه را نیز انتقال دهد. به همین دلیل، RIPv2 اغلب ترجیح داده می‌شود چون قابلیت‌های بیشتری دارد و امنیت بهتری ارائه می‌دهد.
دسته: ccnaدر OSPF، DR (Designated Router) و BDR (Backup Designated Router) به ترتیب به روتر اصلی و پشتیبان آن اشاره دارند. زمانی که چندین روتر در یک شبکه وجود دارد، DR مسئول جمع‌آوری و توزیع اطلاعات روترها به سایرین است تا از بار اضافی در ترافیک جلوگیری شود. BDR نیز در صورت خرابی DR، جایگزین آن می‌شود، بنابراین این دو وضعیت به پایداری و کارایی شبکه کمک می‌کنند.
دسته: ccnaAccess Control Lists (ACL) به ما اجازه می‌ده تا محدودیت‌هایی برای ترافیک ورودی و خروجی بر روی روترها و سوئیچ‌ها وضع کنیم. با تعریف ACL، می‌تونیم ترافیک غیرمجاز رو مسدود کنیم و فقط به ترافیک مجاز اجازه عبور بدیم. این کار به افزایش امنیت شبکه و کاهش خطر حملات کمک می‌کنه.
دسته: ccnaپروتکل Spanning Tree (STP) برای جلوگیری از ایجاد حلقه‌های منطقی در شبکه‌های سوئیچی طراحی شده. حلقه‌ها می‌تونن باعث ایجاد ترافیک اضافی و کاهش کارایی شبکه بشن. STP با شناسایی و غیرفعال کردن لینک‌های اضافی، یه توپولوژی بدون حلقه رو حفظ می‌کنه و از مشکلاتی مثل طوفان پکت جلوگیری می‌کنه.
دسته: ccna